Topstories

(advertentie)

Een hommage aan de coffeeshops, noemt Mauro zijn nieuwe column en dat is zonder overdrijving. Hoe het zo gekomen is dat de baas van The Stoned Society zijn hart verpand heeft aan ’s lands meest bijzondere horecagelegenheid, vertelt ie nu in geuren en kleuren zelf…

Zomer 2015

Het is zomer, 2015, en ik schrijf dit vanuit mijn nieuwe liefde. Om een beetje uit te kunnen leggen hoe deze column is ontstaan, eerst een klein stukje achtergrond.

Voordat ik in Nederland lokaal cannabis activisme ging bedrijven, was ik eerlijk gezegd niet zo’n grote fan van coffeeshops. Ik kwam er alleen om mijn stuff te halen en miste daardoor (goede) ervaringen. Dus toen ik mij aansloot bij VOC Nederland om uit te vogelen of er een rol voor mij was weggelegd in cannabis activisme in Nederland – dat ja, nog steeds nodig is – heb ik sindsdien gefaciliteerd en daar geholpen waar ik kan.

Coffeeshopbezoek tijdens cannabisreisjes

Samen met mijn collega en nu een van mijn beste vrienden, woordvoerder en secretaris Derrick Bergman van VOC Nederland (maar werkelijk veel meer, onder andere columnist hier op deze site bijvoorbeeld), zijn we heel Nederland door gereisd, inclusief tripjes naar België, Duitsland en Spanje. Allemaal in het teken van cannabis. Ware het niet voor deze reisjes en natuurlijk meerdere bezoekjes aan verschillende coffeeshops door het hele land, dan had het zomaar gekund dat ik het land al had verlaten om mee te surfen op de Green Rush  in the Verenigde Staten. Zonder ooit maar echt het coffeeshop fenomeen te leren kennen…

De al eerder genoemde constructie is uniek en ontstaan dankzij Nederland-regeltjesland en de repressie van de cannabiscultuur

Mede dankzij mijn betrokkenheid bij het helpen produceren en organiseren van Cannabis Bevrijdingsdag, leerde ik in een keer veel Eindhovenaren kennen, die al dan niet werken of vaak bij dezelfde coffeeshop komen in het centrum.

Sindsdien ben ik een vaak geziene bezoeker. Soms werkend aan een stuk net zoals dit, maar meestal zul je me in gesprek vinden met een van haar fascinerende bezoekers.

Coffeeshop en/of café

Wat deze coffeeshop/café constructie uniek maakt in de wereld, is dat het de enige plek is waar je een combinatie van dingen hebt die nergens anders is. Ik heb het natuurlijk over Coffeeshop de Apotheker/Café de Bakkerij in het bruisende Eindhoven. Hopelijk is het sinds de tijdelijke afschaffing van het I-criterium (beter bekend als wietpas) ook voor de toeristen weer hun eerste stop na het landen van een van hun goedkope vluchten.

De al eerder genoemde constructie is uniek en ontstaan dankzij Nederland-regeltjesland en de repressie van de cannabiscultuur.

Genieten van vrijheid

Voorheen was het altijd een plek geweest waar je je wiet of hasj kon kopen, aan dezelfde bar een biertje kon bestellen en dan lekker buiten op het terras gaan zitten om van je vrijheid te genieten. Tegenwoordig zijn het café en de coffeeshop gescheiden, maar liggen pal naast elkaar. Je kan dus je stuff een deurtje verder halen (werkelijk, links wanneer je binnen komt) en plaats nemen op het terras, mits je een consumptie bestelt. Er zijn coffeeshops met een vergelijkbare constructie (Cremers in Den Haag bijvoorbeeld), maar die hebben geen terras.

Daarmee maar weer eens bewijzend dat de multi-culurele samenleving alleen echt tot zijn recht is gekomen in de coffeeshop

En dat is hoe ik een vaste bezoeker werd, en een enorme verscheidenheid aan mensen leerde kennen. Daarmee weer maar eens bewijzend dat de multi-culurele samenleving alleen echt tot zijn recht is gekomen in de coffeeshop.

Voor een goede conversatie of wanneer ik me iets minder voel, ga ik naar de coffeeshop en raak ik in gesprek. Ik doe meer luisteren dan praten, maar het beurt me op. Mede daardoor is de coffeeshop een soort van sociaal vangnet geworden. Wat iedere persoon nu eenmaal zo nu en dan nodig heeft. Uitzonderlijk is het dat deze groep mensen er altijd voor je zal zijn. Misschien niet iemand die je eerder hebt gesproken of wilt spreken, maar de juiste vreemdeling kan de wereld betekenen voor iemand die gewoon iemand nodig heeft om tegen te praten.

De cannabis cultuur zal overleven

Eerder heb ik gegrapt over naar Spanje te verhuizen om bij een Cannabis Social Club te gaan werken om Spaans te leren, maar ik kan ook gewoon mijn zomer spenderen bij de Bakkerij en Portugees leren dankzij de Portugese kliek.

Iets wat we ons wel moeten realiseren is dat met iedere letter die we neer pennen en iedere toets die we indrukken – ik net zo goed als alle andere mensen die actief zijn in de cannabis cultuur – letterlijk geschiedenis aan het schrijven zijn.

Cannabis legalisatie is onvermijdelijk. Tot dan zal de cannabis cultuur een manier vinden om te overleven. En dat is waarom, vanwege al de bovengenoemde redenen, dat ik verliefd ben geworden op een coffeeshop.

 

(advertentie)