Topstories

(advertentie)

Mijn  laatste daad van jeugdig verzet? Dat moet die gezellige demonstratie in Amsterdam zijn geweest, toen ze onze OV-studentenkaart wilden afpakken.  Al bierdrinkend, snuivend en flirtend op het toen nog groene gras van het Museumplein kwamen we op voor onze rechten. Wie moest er anders onze was doen als we niet meer gratis naar onze ouders konden treinen?

Dat waren overigens dezelfde mensen die ons paleisje in de stad en onze studie bekostigden, zelfs als we aan onze derde poging begonnen. Mensen die hun mening inslikten als we het weer eens verklootten en ons zelfs nog na ons dertigste geld blijven toestoppen.  Vervelende figuren die ons alle kansen ontnomen hebben om eens lekker te provoceren.  Een flinke naaistreek, nu ik erover nadenk.

In de jaren 50 en 60 had je tenminste iets aan je opvoeders. Er was namelijk een naoorlogse kleinburgerlijke gemeenschap die jou gevangen hield, met je ouders als de sleutelhouders. Om je los te weken uit de ketenen van dit verstikkende milieu móest je die wel flink door elkaar schudden. Toen had het oprecht zin om je als jongere eens lekker ergens tegen af te zetten. Om aan bellen te trekken, hekken te rammelen en tegen schenen te schoppen. Er een afwijkende mening op na te houden.  Dát was pas een romantische en bruisende tijd, waar je afzetten nog een echt doel diende.

Bovendien werden meningen toen met stijl gebracht. Met hun livestyle, kleding en haardracht lieten jongeren zien wie ze waren – een rocker, provo of jawel mod – en waar ze voor stonden. Hun meningen gaven ze destijds in rijm en via zang, gedragen door een fijne melodie of staalstrakke gitaarriffs. Denk aan het vingerwerk van Jimi Hendrix of de protestsongs van Bob Dylan.

Nu heeft iedereen een mening. Ik kan het weten

Tegenwoordig? Tja, nu heeft ook iedereen een mening. Ik kan het weten. Maar grote taboes  –bestaan die eigenlijk nog  – worden niet meer doorbroken en de klasse is ver te zoeken.  Op internetforums en sociale media vliegen de opvattingen en (voor)oordelen je om de oren. Vaak verpakt in kromme zinnen en vol  dt-fouten. Met als doel… eh… het hebben van een mening lijkt meestal het doel . Ik vind dus ik besta. Maar ja, een mening hebben betekent niet dat je die ook moet geven.  Laat staan dat iemand die wil horen of lezen.

Toch ga ik, kind van deze tijd, ook online mijn meningen spuien op RollingStoned.  Want ik moet toch op de een of andere manier de schade die ik heb opgelopen door mijn onbedorven jeugd goedmaken. Soms zullen deze columns een doel hebben, maar even vaak zullen ze net zo doelloos zijn als ik zelf. Soms breng ik ze met stijl: nee, ik heb geen parka zoals de mods van weleer,  maar je zou mijn schoenencollectie eens moeten zien.

Regelmatig  zal mijn column ook stijlloos en ongenuanceerd zijn. Schrijf ik ze in rijm en gedragen door muziek? Met of zonder valse noten? Ik beloof niks. Een zekerheidje kan ik jullie wel meegeven: kromme zinnen en dt-fouten zul je niet tegenkomen. Het moge duidelijk zijn. Dit Modmeisje zoekt mot. Of was het toch mod?

 

 

(advertentie)