Topstories

(advertentie)

Vorige week zette Netflix tien nieuwe afleveringen online van de serie Disjointed, over het dagelijks leven in een cannabis dispensary in Californië. Mijn conclusie na een binge sessie – met een uitstekende Super Silver Haze, dat moet gezegd – dit is de beste sitcom over cannabis aller tijden!

Weeds

Disjointed is zeker niet de eerste grote tv-serie waarin cannabis een hoofdrol speelt. Al in 2005 werd Weeds gelanceerd, over een weduwe die wiet gaat verkopen om haar gezin te onderhouden. Het werd een mainstream succes in de VS, de acht seizoenen waren ook in Nederland en België te zien en de serie won twee Emmy’s en een Golden Globe. Ik heb lang niet alles gezien; na een paar afleveringen wist ik het wel. Dit had weinig te maken echte cannabiscultuur. En echt grappig werd het ook nooit.

Disjointed

Disjointed ging op 25 augustus vorig jaar in première op Netflix. De bedenkers, David Javerbaum en Chuck Lorre, horen bij de beste Amerikaanse comedyschrijvers. ‘Sitcom guru’ Chuck Lorre produceerde series als Roseanna, Grace Under Fire, Cybill, Dharma & Greg, Two and a Half Men en The Big Bang Theory. Javerbaum won elf Emmy’s voor zijn werk voor The Daily Show met Jon Stewart en is op Twitter actief als @TheTweetofGod, met ruim vier miljoen volgers. Niet de eerste de beste dus en dat geldt ook voor de ster van de show: Oscar-winnaar Kathy Bates.

Cannabiscultuur

Bates speelt de rol van Ruth Whitefeather Feltman, voormalig cannabis activist, oude hippie en eigenaar van Ruth’s Alternative Caring, de dispensary waar Disjointed zich afspeelt. En ze doet dat met verve. Ze is niet alleen grappig, maar ontroert ook regelmatig, als rebelse moederfiguur van de millennials die in haar dispensary werken. Ruth’s karakter komt het beste uit de verf, de andere zijn wat vlakker.

Maar veel belangrijker, wat mij betreft: de verhaallijnen en de representatie van de cannabiscultuur zijn geloofwaardiger dan ik ooit heb gezien in een “wiet-serie”.

Van de fraaie beginleader die knipoogt naar de reefer madness van de jaren twintig tot de subtiel en geestig verweven maatschappelijke thema’s als white privilege en de MeToo beweging: petje af

Dat is waarschijnlijk te danken aan Dina Browner, die de makers van de serie adviseerde. Browner runt een dispensary in West Hollywood, Alternative Herbal Health Services, en is beter bekend als Dr. Dina, een bijnaam die ze van haar vaste klant Snoop Dogg kreeg. Bij de lancering van Disjointed werd Browner’s dispensary voor een weekend omgetoverd in Ruth’s Alternative Caring. In stijlvolle glazen potjes waren twaalf door de serie geïnspireerde strains te koop: een stunt die wereldwijd publiciteit opleverde.

Fake advertenties

Er is nog iets dat Disjointed naar een hoger niveau tilt: elke aflevering bevat een volledig geanimeerde scene, steeds gemaakt door andere animators, in heel verschillende stijlen. Vaak zijn het geslaagde pogingen om te visualiseren wat iemand denkt of vreest. De fake advertenties zorgen voor afwisseling, maar verschillen nogal in kwaliteit. Eentje is er trouwens echt, een video waarin voormalige American football profs zich uitspreken voor legale medicinale cannabis voor sporters:

Ook opmerkelijk: één fake advertentie is voor chipsmerk Lay’s, maar dat bedrijf is geen sponsor van de serie. De makers verzonnen de advertentie zelf:

Parodie op Steve de Angelo

Een ander vast onderdeel is ‘Strain of the Day’, een YouTube filmpje waarin personeel van Ruth’s Alternative Caring een soortje aanprijst. De beste vind ik die van Ruth en Walter, een bejaarde klant die de geneugten van cannabis pas net heeft ontdekt. Ik heb zelden zo goed een lachkick in beeld gebracht zien worden. Ook erg leuk: de parodie op Steve de Angelo, eigenaar van de grootste dispensary ter wereld en een ware celebrity in de Amerikaanse cannabiswereld. Als Angelo DeStevens wordt hij in twee afleveringen vakkundig belachelijk gemaakt.

Kweekcomputer BioWave

Is er dan niets aan te merken op Disjointed? Natuurlijk wel. De verhaallijn over kweekcomputer BioWave die verandert in een killer robot is nogal kinderachtig en lang niet alle grappen zijn geslaagd. Het tweede seizoen is bovendien iets zwakker dan de eerste tien afleveringen. Maar per saldo, van de fraaie beginleader die knipoogt naar de reefer madness van de jaren twintig tot de subtiel en geestig verweven maatschappelijke thema’s als white privilege en de MeToo beweging: petje af.

Van harte aanbevolen, zeker met een lekker wietje erbij…

(advertentie)