Topstories

Ruim twee weken was ik vrijwel volledig offline; mijn geliefde en ik toerden in haar autootje door West-Frankrijk. Van een tolerance break was echter geen sprake; we hadden een voorraadje Dream’s Gold bij ons.

Aan de hippie speedball

De dag na de terugkeer van mijn zomervakantie besteed ik traditioneel aan mijn planten en aan het doornemen van de kranten en opgehoopte e-mails. Dat doe ik onder invloed van een pot koffie, die lekkerder is dan negentig procent van wat me onderweg is voorgeschoteld, en een fijn wietje.

Zo’n hippie speedball laat het nieuws van de voorbije weken net wat anders binnen komen. En het vergroot mijn waardering voor spitsvondig taalgebruik. Columnist Frits Abrahams die opmerkt dat VVD-leider Dilan Yesilgöz ‘zich steeds meer begint te gedragen als een soort stiefzusje van Donald Trump’. Woorden als plofkippartijen en techfacisten.

Jullie zijn smartphonejunkies

Met grote instemming en herkenning las ik het stuk ‘Jullie zijn smartphonejunkies’ van de Amerikaanse schrijver Franklin Schneider. Het verscheen oorspronkelijk in The Atlantic als ‘I See Your Smartphone-Addicted Life‘ en vertaald in NRC en op 360.

Schneider heeft net als ik nog nooit een smartphone gehad. Anders dan ik weet hij niet precies waarom hij er nooit aan is begonnen. Zijn observaties zijn scherp en vaak hilarisch. Zoals deze, na de erkenning dat het absoluut nadelen heeft om geen smartphone te hebben:

‘Als mensen na een etentje zeggen: “Ik stuur wel een tikkie voor 37,50” en ik geef ze in plaats daarvan twee briefjes van twintig, nemen ze het aan met een gezicht alsof ik ze een afgehakt oor geef.’

West Frankrijk is geen New York, gelukkig

Mensen in het echt ontmoeten lijkt ‘exponentieel veel moeilijker dan het krap tien jaar geleden was’, schrijft Schneider. ‘Cafés lijken vol te zitten met afgebakende vriendengroepjes en mensen die zenuwachtig op hun appdate zitten te wachten. (…) En als ik dat zo aanschouw, bekruipt me het gevoel dat er een enorme hoeveelheid sociale en seksuele energie aan de echte wereld is onttrokken.’

De spijker op de kop. Ik heb het voor mijn ogen zien gebeuren. Want ik keek niet omlaag naar een schermpje, maar om mij heen. Vergeleken met Schneider’s woonplaats New York, zijn onze levens in Europa gelukkig minder smartphone-addicted. Zeker in West Frankrijk.

Menselijke dwaasheid

Als liefhebber van de late middeleeuwen en de kunst uit die tijd, pakweg 1400 tot 1600, zijn Normandië en Bretagne voor mij ware schatkamers. Mijn fascinatie begon bij “duivelskunstenaar” Jeroen Bosch (1450-1516). Een mysterieuze meester uit Den Bosch die wonderlijke schilderijen maakte propvol monsters, marteling, menselijke dwaasheid en wreedheid.

In de gigantische kathedralen van Chartres, Amiens en Reims en de veel kleinere en eenvoudigere parochie-erven in Bretonse dorpjes kom je de monsters en Middeleeuwers van Bosch tegen, gebeiteld in steen en gesneden in hout. Vierhonderd tot soms wel duizend jaar oud.

Zeker als je wat gerookt hebt, is het makkelijk om de kracht van die middeleeuwse beelden te ervaren.  En om de parallellen te zien met de verbeelding van het bestaan in Afrika, Azië en Zuid-Amerika.

Sealbag vol Dream’s Gold

Goede wiet geeft focus en stimuleert associëren en speculeren. Je hebt meer oog voor detail, wat de kwaliteit van je foto’s ten goede komt. Niet altijd, maar meestal wel.

Alsof het zo voorzien was, had ik een paar dagen voordat we naar Frankrijk vertrokken een vriend op bezoek gehad. Sinds een paar jaar runt hij ergens in Nederland een coffeeshop. Hij vertelde me eens dat een groot deel van zijn familie niet weet hoe hij zijn brood verdient en dat hij dat graag zo wil houden. Laat ik hem dus P. noemen.

Zonder aanleiding of vraag van mij, liet P. drie sealbags van verschillende grootte bij me achter. De grootste zat vol Dream’s Gold. P. verontschuldigde zich toen hij de verpakkingsdatum op het etiket las, november 2023. Maar ik was blij, want langer curen verbetert bijna altijd het effect.

Gouden glans

Dat bleek ook in dit geval. De zorgvuldig over de dagen verdeelde Dream’s Gold gaf een gouden glans aan onze toch al memorabele road trip. Eén puur jointje per dag was voldoende, Meestal rookte ik de ene helft overdag en deelden we de andere helft ’s avonds. We gingen er goed op. Merci bien dus, P.

Pas toen ik thuis mijn foto’s bekeek, honderden beelden van toch vooral steen, kwam ik op de flauwe woordspeling uit de titel van deze column. Maar tegen die tijd was ik dan ook best wel… stoned.

(advertentie)