Topstories

(advertentie)

Na een bewogen jaar waarin het VOC de succesvolste Cannabis Bevrijdingsdag ooit organiseerde ging VOC-woordvoerder Derrick Bergman op een welverdiende vakantie. Lees in (alweer zijn dertigste) column hoe hij de 11 dagen zonder wiet doorkwam.

Afgelopen weekend keerde ik terug van een onverwacht zonnige vakantie in Engeland en Wales. Elf dagen zonder telefoon en computer, maar ook zonder cannabis.

Vooraf twijfelde ik nog even of ik een net gekregen flesje wietolie mee zou nemen, voor een druppeltje hier of daar, maar het werd uiteindelijk toch cold turkey. Een term die overigens is opgenomen in de Dikke van Dale, met als betekenis ‘sterke fysieke reactie wanneer een verslaafde van het ene moment op het andere helemaal geen verdovende middelen meer neemt’.

Javaanse jongens en alcohol

Dat laatste gold niet voor mij: ik bleef gewoon Javaanse Jongens roken en alcohol drinken. Een dure hobby in Engeland; een klein glas wijn kost zelfs bij een bescheiden restaurant minimaal vijf pond (€6,30). Alcoholmisbruik is een gigantisch maatschappelijk probleem. Veertig procent van alle opnames bij de eerste hulp wordt veroorzaakt door alcoholmisbruik. De kosten van alcohol gerelateerde criminaliteit worden geschat tussen de acht en dertien miljard pond per jaar. Met enkelbanden die via zweet kunnen detecteren of de drager alcohol heeft gedronken, gaat Londen nu proberen om notoire dronkenlappen nuchter te houden.

Veertig procent van alle opnames bij de eerste hulp in Engeland wordt veroorzaakt door alcoholmisbruik

Afkickverschijnselen

Ondertussen staken de eerste afkickverschijnselen hun kop op. Van cafeïne wel te verstaan. Thuis haal ik met gemak acht bakken koffie per dag. Met warme melk, maar toch. Van de Britten wist ik al heel lang dat zij het hen zelden lukt om een goeie bak te zetten. Toch tuinde ik er weer meerdere keren in en bleef ik zitten met een lauwe plas futloze, ultra slappe “coffee”. Het cafeïnegebrek veroorzaakte al op dag twee hoofdpijn en een pesthumeur. Dank aan keten Nero en het kleine Griekse restaurant in Bayswater, die wel echte koffie schonken.

Net als tijdens andere cannabis-loze vakanties, ging ik meer tabak roken dan gewoonlijk. Het geweldige weer was een godsgeschenk, want ook in Engeland wordt het de roker anno 2014 niet bepaald makkelijk gemaakt. Het dieptepunt was een fraai gelegen terras in de stad York, waar met een bordje te kennen werd gegeven dat roken op het terras verboden was. Je leest het goed: buiten, in de open lucht gold een rookverbod. Demonstratief marcheerden we dus met onze cappuccino’s naar het dichtstbijzijnde parkbankje aan de oever van de Ouse, waar we gewoon een sjekkie konden roken.

Het voorval deed me denken aan de eerste keer dat ik hoorde over een strand in Californië waar roken volledig was verboden. Het komt dichterbij mensen, lees ‘De laatste roker’ van WF Hermans…

11 dagen zonder wiet

En de cannabis? In elf dagen heb ik maar een keer of vier met zekerheid de geur van een brandende joint geroken. Dat ik geen lichamelijke afkickverschijnselen zou hebben, wist ik van tevoren al. Maar ook enige vorm van ‘craving’ of zelfs maar ‘zin in een joint’ bleef uit. Dat is toch opmerkelijk voor iemand die al 27 jaar blowt, waarvan zo’n twintig jaar dagelijks. De beloning kwam bij de eerste joint back home. Na een tijdje cold turkey is die altijd weer extra lekker!

 

(advertentie)