Topstories

(advertentie)

Wie denkt Dokter Groen wel niet dat hij is, om je zo’n passief-agressieve vraag te stellen? Hij geeft er in zijn verhaal gelukkig zelf ook antwoord op. Je hebt het al door; hij schreef weer geen kweekverhaal deze week, en er staat ook nog maar één Erdbeer in zijn tuin. Hij gebruikt de zomerstop om het fascisme te stoppen, voor zover dat kan – en jou misschien wel te verlichten tegelijkertijd. 

Hartelijk woensdag, leuk dat je leest. Ik heb nog steeds geen kweekverhaal voor je, als je daarop hoopte. Enerzijds omdat ik alleen nog een Erdbeer en een oude Bubba Diesel plant heb op het moment. En anderzijds omdat de derde wereldoorlog – die in mijn ogen al begonnen is – sinds vorige week alleen nog maar erger geworden is.

Geen politiek verhaal?

Een politiek verhaal zoals vorige week wordt het echter ook niet (hoop ik). Je bent denk ik slim en nieuwsgierig genoeg, om zelf te ontdekken wat er allemaal gaande is op het wereldtoneel. We hebben allemaal wel gezien hoe verscheurd Amerika momenteel is. Hoe Trumps regering zich steeds openlijker ontpopt als een fascistisch regime.

Terwijl Trumps ICE-Gestapo, immigranten sinds deze week in de bosjes opwacht voor ontvoering, werd een senator in de boeien geslagen, en met geweld van een persconferentie van de Homeland Security verwijderd. Voor het stellen van een vraag…!

Ook vierde Trump deze week een dictatoriaal verjaardagsfeestje, compleet met militaire parade, waar gelukkig bijna niemand naar kwam kijken. Tegelijkertijd protesteerden miljoenen Amerikanen in steden door het hele land, in zowel democratische als republikeinse staten.

Maar het dieptepunt van de afgelopen week, vond plaats in Minnesota. Namelijk een politieke moord op de democratische politica Emerita Melissa Hortman en haar man. Democratische senator John Hoffman en zijn vrouw, werden eveneens en in hun eigen huis nota bene, door de dader beschoten. Dat bleek een geregistreerde republikein en Trump aanhanger te zijn.

De werkelijke dader van de moord is Trump natuurlijk zelf. Dit is namelijk een van de dingen die hij altijd doet. Met ophitsende taal mobiliseert hij zijn achterban om hem met geweld te steunen. Hij weet nooit wie, hoe en waar ze in actie komen, maar kan zijn handen daarna wel mooi in onschuld wassen.

Voor de vorm veroordeelde hij de moord en aanslag in Minnesota nog even snel en in zo min mogelijk woorden, op zijn eigen politieke propaganda-platform ‘Truth Social’. Maar iedere goede verstaander weet dat dit precies is waar hij zelf toe heeft opgeroepen. Net als de bestorming van het Capitool op 6 januari in 2021.

Nee, Amerika glijdt steeds verder af naar een dictatorschap, en de wereld naar een algehele wereldoorlog. Zeker nu Israël en Iran ook al in oorlog zijn. Het kapitalisme heeft wederom gefaald, en verandert net als in de jaren ’30 meer en meer in fáscisme. En hoewel mijn verhaal toch weer een politiek verhaal lijkt te worden, voel ik me geroepen om daar iets aan te doen. Hoe klein mijn invloed ook is.

Wat denk je dat je bent?

Ik zal er niet omheen draaien dat ik je probeer te beïnvloeden. Maar niet om een bepaalde kant te kiezen, want polarisatie is juist wat het fascisme opdrijft volgens mij. Als je het gaat vragen denk ik dat niemand – of in ieder geval toch minuscule minderheid – op een oorlog zit te wachten. Aan welke kant je ook staat. En daarom heb ik een vraag: wat denk je dat je bent?

Dit klinkt misschien als een passief-agressieve aanval maar dat is het toch niet. Ik bedoel het namelijk serieus, en vraag je om even na te denken over wat je denkt dat je écht bent. In het diepste van je kern eigenlijk. Dus: wat denk je dat je bent?

Het antwoord op die vraag bepaalt namelijk ook hoe je in het leven staat, en volgens mij of je wel of niet polariseert. Het idee daarvoor kreeg ik, toen ik een van de reacties onder mijn verhaal van vorige week op Facebook las. Iemand schreef daar namelijk dat ik ook ‘al betoverd was door de democraten’, of iets in die strekking.

Misschien ziet deze persoon zichzelf wel als een republikein? En dat terwijl we die tweedeling hier in Nederland helemaal niet kennen. We hebben hier een ander politiek stelsel  – gelukkig – met meerdere partijen, en die variëren van stevig links, tot links en midden, rechts van het midden, tot extreem rechts. Bijna het hele politieke spectrum dus.

En dan hebben we ook nog een coalitie-systeem, waardoor de gekozen partijen doorgaans gedwongen worden om concessies te doen, een middenweg te vinden en samen te werken. Ik ben heel blij dat we deze vorm van democratie hebben, want daardoor loopt het gelukkig niet zo snel uit de hand als in Amerika.

Maar maak je geen illusies, ook ónze democratie kan misbruikt worden. Extreem rechts heeft de democratie in Amerika immers ook misbruikt; zoek maar eens op Project 2025. Ze zijn er al sinds 2022 mee bezig.

Kracht van perceptie

Maar terug naar mijn vraag. Wat denk je dat je bent? Het antwoord daarop bepaalt namelijk niet alleen hoe vatbaar je voor polarisatie bent, denk ik. Maar ook hoe gelukkig je bijvoorbeeld bent. Of je überhaupt gelukkig bent, om er nog maar een Duitse term in te gooien. En hoe succesvol je bent in het leven, of je veel vrienden hebt of juist een loner bent, en eigenlijk alles wat je maar kunt bedenken. Je perceptie kleurt namelijk alles wat je ervaart.

Wat denk je dat je bent, is dan ook meer een filosofische en spirituele vraag, dan een letterlijke. Dus denk er maar even goed over na. Het is de kracht van de perceptie, dat in mijn ogen het enige tegengif tegen de verdeeldheid is, waar we steeds verder in wegzakken.

Zelf probeer ik mijzelf in het dagelijkse leven gewoon als mens te zien. Geen übermensch of untermensch zoals de Duitsers zichzelf en de Joden in de tweede wereldoorlog zagen maar gewoon een mens. Zoals ik het zie zijn we dus ook allemaal gelijk, afgezien van onze verschillende opvattingen en meningen.

Als je jezelf als mens ziet, en niet als Nederlander, links, rechts, republikein of democraat, of wat voor concepten er verder nog verzonnen zijn, dan kun je niet anders dan anderen óók zo zien. Zie je jezelf daarentegen wel als een bepaalde groepering, dan ga je voor je het weet ook denken als die groepering. Ook als je het eigenlijk maar op enkele punten met ze eens bent, zegt de psychologie.

Jij bestaat niet

In spiritueel-filosofische zin zie ik mijzelf trouwens niet eens echt als mens maar eerder als bewustzijn. Noem me zweverig maar ik denk dat de meeste mensen wel het gevoel hebben dat ze meer zijn dan hun lichaam. We zeggen niet voor niets dat we een lichaam hebben – ‘mijn lichaam’ – en niet zijn. Maar ja, dan kom je al snel uit op geloof. De ziel is namelijk niet iets dat bewezen kan worden. Of wel?

Toch heeft iedereen wel het gevoel – of de illusie – een entiteit of wezen te zijn. Als je vraagt waar hun ‘ik’ zit dan zullen de meeste mensen hun hoofd aanwijzen, meestal ergens achter hun ogen. Heel soms voelt iemand dat ‘hij’ of ‘zij’ ergens in de hartstreek zit. Maar als je echt goed gaat voelen en naar je diepste kern op zoek gaat, dan kom je uiteindelijk tot de conclusie dat er helemaal geen ‘ik’ bestaat.

Wat er dan overblijft is alleen het feit dat je bent. Niet een ziel of een geest maar je bent gewoon dit moment *, en al het andere is een illusie als je er goed over nadenkt. De toekomst en het verleden bestaan immers alleen in je hoofd, op precies dezelfde plaats waar alle haat en polarisatie ook ontstaat. Als iedereen met andere woorden dus gewoon zichzelf is, heeft haat, polarisatie en oorlog geen kans. En dat is de kracht van bewustzijn.

* Een conclusie die in India zo’n 600 tot 800 jaar voor Christus ook al werd getrokken. Ik heb het dus niet zelf verzonnen, mocht je dat denken.

Dokter Groen

(advertentie)